De afgelopen weken was mijn kamer een hotel. Ik leende kussens en luchtbedden, en stopte de inmiddels te winterse kleren in de koffer die onder mijn bed ging, om ruimte te maken in de kledingkast voor de spullen van mijn gasten. Eerst twee, en toen nog eens drie vriendinnen bezochten de stad. En mij, natuurlijk. En ik kon de verleiding het grootste deel van de tijd niet weerstaan: Ineens had ik buiten mijn uren college helemaal niet honderden pagina’s te lezen en drie papers te schrijven, maar kon ik best om 3 uur ‘s middags in SoHo zijn. Vastbesloten om ze te laten meegenieten van de hippe restaurants en cocktails hier, gaf ik meer geld uit dan goed voor me is. Gezien de vele ritten downtown had ik net zo goed ook 7-daagse metrokaarten kunnen kopen. Maar door alles wat we samen meemaakten was het helemaal de moeite waard. Wat fijn om in het Nederlands lange gespekken te voeren, en om ons samen, met een glas Prosecco binnen handbereik, op te tutten voor een avondje New York!
De eerste nachten dat we met z’n tweeën of zelf drieën op mijn kamertje lagen, ging het allemaal best goed. Met een stoel en een normaal bed, konden we allemaal zitten. De twee laptops en vier mobiele telefoons konden bijna allemaal tegelijkertijd op het internet en de stopcontacten aangesloten worden. Na zelfs het een ander in huis te hebben gehaald, konden we zowaar redelijk comfortabel gezamenlijk ontbijten.
En nu zit ik weer alleen tussen mijn eigen troep. Lekker rustig, dat wel. Maar vooral ook blij uitkijkend naar de tijd dat we weer gezellig in Nederland terrasjes kunnen pakken en etentjes kunnen organiseren. En, de komende weken even geen ‘schuldgevoel’ als ik in aanloop naar mijn tentamens alles wat New York te bieden heeft, even aan me voorbij laat gaan.
