Een jaar, twee koffers (2)

Amsterdam – London Heathrow: 1.5 uur vertraging. Dat ik vervolgens in staat was binnen twintig minuten mijn aansluitende vlucht te halen, verbaasde me eigenlijk niet zo heel erg – soms kan ik heel goed rennen, ook met laarzen met hakken. Tegelijkertijd had ik weinig hoop dat mijn koffers net zo hard hun best hadden gedaan. En inderdaad, aangekomen op JFK kon ik zonder te hoeven sjouwen de subway nemen en mijn eerste stappen op Manhattan zetten.

Over overzichtelijk en eenvoudig gesproken. Verhuizen met twee koffers en dan worden ze ook nog eens thuisgebracht. Na een eerste avond/nacht downtown – en wat drankjes in upcoming Brooklyn – vertrok ik dan ook uiterst optimistisch richting campus om mijn huurcontract te tekenen, mijn (gedeelde) appartement te bewonderen en mijn bagage in ontvangst te nemen.

Het liep iets anders. Het ‘bewonderen’ van het appartement was in de eerste plaats onmogelijk. Laten we het erop houden dat een voorliefde voor koken en allerhande ingrediënten niet zo goed samengaat met nooit geleerd hebben hoe in vredesnaam een afwasborstel – of stofzuiger, of dweil, of vuilnisemmer(!) – te gebruiken. (Het is te hopen dat mijn al drie jaar in het appartement wonende huisgenoot tenminste wel aardig is – donderdag komt ze terug van een weekje Guatemala.)

En die koffers? Die kwamen niet zomaar. Wellicht had dat iets te maken met het feit dat ik onbereikbaar was omdat mijn telefoon inmiddels was uitgevallen – ja, de oplader zat in mijn koffer. In ieder geval, na wat crisis-shoppen – ‘doet u mij die lelijke, goedkope Nokia maar ‘– en een akkefietje met een vastzittende, benauwde en gammele lift – zó Amerikaans, mijn ‘Can anybody help me? Please!’ – eindigde ik mijn dag onder schone lakens en naast een volle kledingkast. Schoonmaken komt wel, en een jaar lang traplopen is eigenlijk best goed voor me.