GoColumbiaLions

Aan het idee dat ik in New York ben, ben ik inmiddels behoorlijk gewend. Sterker nog: ik begin al goed te integreren en gedraag me - zonder me daarvan nog bewust te zijn - steeds meer als iemand die altijd al in een wereldstad heeft gewoond. Mijn oppervlakkige 'Fine, how are you' (zonder vraagteken, inderdaad) is niet van echt te onderscheiden en ik weet precies hoe ik mijn coffee to go wil. (Toerist ben ik alleen nog wanneer een onverstaanbare taxichauffeur of tot op dat moment overdreven aardige serveerster een immense tip verwacht en geveinsde onbekendheid met plaatselijke gewoonten een paar dollar kan schelen...)

Dat ik studeer aan een op en top Amerikaanse Ivy League University daarentegen, daar word ik me steeds opnieuw nadrukkelijk van bewust. Natuurlijk zijn het de originele vakken, die inmiddels echt zijn begonnen, en de boeiende professoren die voorstellen de bijeenkomsten in hun eigen appartement te houden en (terecht) hun eigen boeken als meest relevante literatuur voorschrijven. Maar ook is het de sfeer op de Columbia campus, en, jawel, die in het sportcentrum in het bijzonder. Stel je voor: een vier verdiepingen tellend ondergronds (!) complex met zwembad, runningtrack en wat al niet meer. Waar van 6 uur 's ochtends tot 12 uur 's avonds horden in Columbia-shirts geklede studenten zich in het zweet werken. Waar grote banieren met daarop de namen van alle Ivy League universiteiten mijn - uiteraard ietwat geromantiseerde - beeld van het Amerikaanse studentenleven uit films tot leven brengen en de grote borden met de overwinningen van de verschillende Columbia Lions-teams het hier in veel opzichten altijd competitieve karakter van sport, studie en samenleving illustreren.

Dat ik lichtelijk voor schut sta als ik in mijn roze en geruite bikini net doe of ik serieus kan zwemmen, kan me weinig schelen. In elk geval ben ik hier niet de enige die op de crosstrainer alvast het leeswerk voor de volgende dag aan het doen is.

Zie voor een indruk www.gocolumbialions.com.