Geert

Eigenlijk was ik niet van plan er iets over te schrijven. Exposure genoeg. Maar vooruit: een heel kort stukje dan, omdat het toch wel interessant is om te vertellen.

Vorige week heb ik Geert Wilders gezien. In het kader van zijn Amerika-tour deed hij namelijk ook Columbia University aan. Na in Philadelphia, bij een soortgelijk bezoek aan Temple University, voor flink wat opschudding en protest te hebben gezorgd, waren de verwachtingen hooggespannen…

Hoewel, eigenlijk viel dat wel mee. In de Law School had ik een paar a-4tjes met een aankondiging zien hangen. Verder had ik niet het idee dat ook maar iemand – behalve een paar Europese studiegenoten dan – wist om wie het ging, laat staan hier te midden van alle studiedrukte en tientallen andere en waarschijnlijk meer interessante evenementen tijd voor vrij ging maken.

De opkomst was uiteindelijk redelijk tot behoorlijk. De beveiliging daarentegen nogal indrukwekkend. Inhoudelijk had hij – in ieder geval voor mij en de andere Nederlanders, samen toch zeker 20 procent van het toegestroomde publiek – weinig nieuws te melden. Sommige mensen riepen ‘boe’; af en toe klonk er applaus. Wij moesten soms wat grinniken en baalden een beetje dat de Nederlandse vlag die achter Geert was opgehangen ons iets te nadrukkelijk met hem verbonden deed zijn.

Bij een klein interviewtje voor Columbia Campus TV, eerder die dag, had ik nog heel stoer geroepen dat ik op zou springen wanneer Wilders zijn kant van het verhaal mooier zou maken dan die is. Ik vermoedde namelijk dat zijn ideeën op hen die geen benul hebben van zijn manier van ‘politiek’ voeren en andere Nederlandse feitelijkheden, misschien wel meer aantrekkingskracht zouden hebben dan ze wat mij betreft in de juiste context verdienen. Op de poster werd hij aangekondigd als ‘slachtoffer’, beperkt in zijn vrijheid van meningsuiting, en daarnaast maakte de organisatie duidelijk de voiceless op Columbia een stem te willen geven... Dat terwijl Wilders als een van 150 parlementariërs toch meer dan een evenredig deel van de spreektijd in de Kamer lijkt in te pikken en het bovendien wat al te gemakkelijk is om te vergeten dat waar grondrechten botsen – en de vrijheid van meningsuiting botst nu eenmaal vaak me die van religie –, beperkingen ‘voor de goede orde’ nu eenmaal niet altijd te vermijden zijn.

Opspringen tijdens zijn verhaal heb ik uiteindelijk niet hoeven doen. Een kopietje met daarop enkele van Wilders’ ongenuanceerde opmerkingen opgesierd door een nogal oncharmante foto, werden door een aantal anderen die blijkbaar dezelfde ‘eenzijdigheid’ verwachtten, al voor de lezing uitgedeeld. Bovendien stonden Geert en zijn beveiliging opspringen niet toe. Na afloop was er tijd voor vragen. Maar let wel: niet voor statements. Over vrijheid van meningsuiting gesproken.