We hadden om 10 uur, zondagochtend, afgesproken bij het Guggenheim. Een wat mij betreft verplicht onderdeel van mijn ouders’ verblijf in New York. Ook al had ik de tentoonstelling ‘Paris and the Avant-Garde’ zelf nog niet gezien, ik had ze een slingerende tocht door het bijzondere gebouw, langs kleurrijke werken in het vooruitzicht gesteld. Na binnenkomst bleken de muren leeg. Wit en leeg.
Ik dacht nog: Dat is stom, nu komen we precies op de dag dat ze van tentoonstelling aan het wisselen zijn. En: natuurlijk laten ze het museum dan open, het gebouw is immers interessant genoeg. Maar nee. Het stel wat op de grond in slow motion over elkaar heen kronkelde was daar niet spontaan gaan liggen. Toen na vijf meter langs de witte muren een enthousiast jongetje zich voorstelde, ons meetrok en vroeg ‘What is progress?’, bleek dat we vandaag zelf onderdeel van de ‘tentoongestelde’ kunst waren.
Meelopend met verschillende mensen, die plots achter pilaren verdwenen waarna de volgende klaarstond met opnieuw een vraag die tot spontane discussie en reflectie leidde, cirkelde ik naar boven. Me afvragend waar het nu eigenlijk allemaal om ging hier, las ik daarna pas de beschrijving van hetgeen gaande was. Tino Sehgal construeert situaties en gebruikt musea en soortgelijke locaties voor een actieve, in plaats van een meer passieve kunstbeleving. Eigenlijk wel bijzonder om hier zomaar ‘in te lopen’ en zonder voorkennis overrompeld te worden. En inderdaad: dit bezoek aan het Guggenheim was een totaal andere ervaring dan de eerdere.
En dat geldt eigenlijk een beetje voor de hele afgelopen week. Met mijn ouders deed ik de dingen waar ik nog niet eerder aan toegekomen was – naar Top of the Rock, naar een Broadway show, naar Brooklyn Heights. Maar ook sleepte ik ze mee naar plekken waar ik al een, twee, of drie keer was geweest. En toch was het totaal anders om met hen door Harlem te lopen, Nederlandse topstukken uit de collectie van het Met te bekijken, of te ontbijten in het “gratis refill en dikbelegde sandwich”-koffietentje waar ik graag mijn leeswerk doe. Nieuwe dingen vielen op en aan het einde van de dagen dat ik braaf op de Campus was blijven hangen, konden mijn ouders me vertellen wat ik eigenlijk toch ook nog wel moet zien en doen. Ik heb New York weer wat beter, en ook anders leren kennen. En ik heb ervan genoten.
Dit is pas de eerste keer dat ik op je site kijk (ik kwam toevallig een link tegen in een email), maar wat een fijn tijdverdrijf tijdens stage! Ik denk zelfs dat onbekenden met plezier de verhalen lezen, telkens blijkt er weer een inspirerende boodschap in te zitten. Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenNog een goede tijd, ik begreep dat je nog meer "visite" krijgt. Haha, leuk! Geniet ervan!
Xx. Cees.